The Sewing Machine Distribution Ceremony

Eergisteren kreeg ik door Gobinnd, de supervisor van het Street Children Project, een brief in mijn handen gestopt, gericht aan Miss Leen Belgium. De brief was ondertekend door Mrs. Khurana, met wie ik drie keer per dag aan tafel zit nota bene, en bevatte een uitnoding voor de feestelijke uitreiking van naaimachines. Of ik niet Chief Guest wilde zijn.

De acht meisjes die geslaagd waren voor het theoretische en practische examen snit- en naad, allemaal behaald in de schooltjes in de sloppenwijk, kregen elk een eigen naaimachine. De helft van de kosten wordt door Ruchika gedragen, de andere helft door de ouders. De meisjes verwachten op die manier een twee- tot driehonderd roepie per dag te kunnen verdienen, wat op het einde van de maand toch wel een mooi maandloon oplevert. De meisjes waren heel blij, maar ook zo verlegen om al de aandacht die ze kregen.


Voor ons zou het een beetje doordeweeks of vanzelfsprekend kunnen lijken, maar de impact en de betekenis van die naaimachines is hier heel groot, ook voor de lerares, die er met tranen in de ogen bijstond. Ikzelf stond erbij, en kon er alleen maar ceremonieel naar kijken. Heel grappig vond ik het. Ik was de Chief Guest, moest een speech houden, lintjes doorknippen, getuigschriften ondertekenen en overal voorgaan. En ik die dacht naar India te komen om er sociaal werk te kunnen doen. Op de volgende foto zie je Inderjit en haar soms grumpy maar meestal grappige echtgenoot, en Benhudar, Inderjits rechterhand.