Afstudeerfeest

Tegenpruttelen, vriendelijk bedanken, aangeven dat het genoeg was of dat je niet wil, is niet mogelijk in dit land. Nee is geen antwoord. Je moet en zal op die ene stoel gaan zitten, er wordt een tweede en derde keer bijgeschept, en ik moest dansen op het afstudeerfeestje van de Ruchika Highschool, gisteren. Ik werd meegetroond in het gedrum (meisjes apart, jongens apart, net zoals in de film hier, en dan naar mekaar toe), en na een enkele minuten werd me heel vriendelijk meegedeeld: You can't dance this way Ma'am, this is a Bangla song. Waarop mij aangeleerd werd hoe ik in tegenritme door de knieen moest gaan en de armen tegendraads in de lucht moest zwaaien. Ik denk niet dat ik verder hoef uit te weiden om duidelijk te maken hoe ik het er vanaf gebracht heb. Van half acht tot half negen werd er stevig uit de bol gegaan, en het eindigde met een danscompetitie voor koppels waarbij er op een krant die elke keer kleiner gevouwd werd, gedanst moest worden, tot er slechts een koppel overbleef en waarbij het meisje helemaal op de jongen moest kruipen om niet af te vallen. Schattig en onschuldig, maar toch enigszins opmerkelijk in conversatief Orissa, bovendien voor de ogen van de leerkrachten.

Deze middag vertrek ik voor een weekje naar Ladakh, samen met Julien, ik stuur snel foto's.

Botsing der beschavingen

Deze ochtend zijn me de haren te berge gerezen! Ruchika heeft nieuwe kantoorruimte gehuurd, en sinds gisteren is de verhuis aan de gang. Deze ochtend ging ik samen met Bijay zijn kantoor inrichten, maar onze aanpak verschilde enigszins. Ik vond nl. dat de open kasten eerst uitgekuist moesten worden, alvorens ze met hopen dossiers te vullen. But the cleaning man is not here today, was zijn antwoord. Tot zijn grote ontzetting ben ik dan in het oude kantoor kuisgerief gaan halen, incluis vodden, waarmee ik de schappen eerst droog en daarna met nat wilde afstoffen. Waarvoor die tweede fase nodig was begreep hij zelfs niet toen ik hem de vod zwart van het stof liet zien. Het onderste schap mocht niet gedaan worden, because it is too dirty. Ik geloof dat ik hier eens een batterij tantes op moet loslaten.

Weekendje Chennai

Ikzelf heb van dit verlengde weekend geprofiteerd om een bevriend koppel in Madras te bezoeken. (Even meegeven dat ik zowel op de heen- als op de terugvlucht 10 uur vertraging had. Vlieg nooit met Air Deccan!) Drie en een halve dag lang heeft Gladston (Florina was er niet dit weekend) mij in zijn zog meegesleept en laten zien waar hij mee bezig is. Overdag geeft hij les in het Loyola College, en ondersteunt hij er een programma dat studenten uitstuurt naar de sloppenwijken. Dit sociale werk is een verplicht vak voor elke student, waardoor heel wat kennis en mankracht ten dienste gesteld wordt van de minst bevoordeelden. En dat zijn er heel wat, hier in India.

De rest van zijn tijd gaat naar OfERR. De vereniging heeft over heel Tamil Nadu een 120-tal kampen opgezet voor Tamil vluchtelingen uit Sri Lanka. Sinds het begin van het conflict zo'n twintig jaar geleden hebben duizenden Tamils het land ontvlucht. Alle kinderen die in de kampen leven krijgen door OfERR onderwijs aangeboden, met als achterliggende gedachte dat op de dag van terugkeer aan een nieuwe samenleving gewerkt kan worden door mensen die opgeleid zijn. De frustratie en de vernederende ervaring van verdrukt te zijn en de geboortestreek verlaten te moeten hebben wordt omgezet in een hoopvol werken aan een beter leven -termen die bij ons vooral in de kerk gebruikt worden, maar die hier een erg sterke, essentiele betekenis hebben. Het onderkomen van de vereniging, op het dakterras van een appartementsgebouw, wijst op het tijdelijke karakter, ook al werd het strooien dak na een brand vervangen door een platen dak. Twintig jaar geleden opgericht door een man met een sterke visie, en ondertussen uitgegroeid tot een sterke organisatie, enkel geleid door vluchtelingen uit Sri Lanka -een verdwaalde Indier niet te na gesproken.



Hier zie je enkele boten die na de tsunami geschonken werden met een paar jongens van een plaatselijk vissersdorp. (het is onmogelijk om hier een foto van iets te maken zonder dat er jung voor de lens springen).

Regenfeest!

Vorige week werd er hier in Orissa het traditionele regenfeest gevierd. Het openbare leven valt een paar dagen stil, en het zijn de meisjes die eventjes alle aandacht krijgen. Dochters, nichtjes en vriendinnen krijgen nieuwe kleren, en meisjes maken elkaar op voor het feest. Overal worden er schommels opgehangen en enkele dagen lang krijgen meisjes alle vrijheid om te spelen.

Zoek het bleekgezicht

Nog maar een groepsfoto. Dit zijn opnieuw leerkrachten van kleuterschooltjes die cursus hadden, en mijn opdracht was hun een action song te leren. Maar omdat ik er behalve we-stegen-met-een-zucht-tot-boven-in-de-lucht geen ken had ik bedacht hun een canon aan te leren, en wel een hele mooie die we indentijd nog met het koor zongen. Niet te moeilijk dacht ik, maar ik had mis gedacht. Het ritme kregen ze helemaal niet te pakken, en binnen de kortste keren werd de melodie in een Indische toonladder gezongen. Plan B was een andere, eenvoudigere canon, (ozewiezewozewiezewalla..., zegt het u nog iets?), en dat lukte enigszins, maar ze begrepen toch niet goed wat het hele idee van een canon nu was. Plan C dan maar, een volksdans waarbij ik de melodie zong, en allen met mij, (zij, en bij, en voor en zij en sa-hamen 4x) en dat werd een tophit!

Enkele beelden van de week

Sportkamp op maandag. Jaarlijks organiseert de plaatselijke overheid een sportkamp om talent op te sporen en naar een nationale sportschool te sturen. Voor het eerst wilde de regering alle lagen van de samenleving vertegenwoordigd zien en dus werd aan Ruchika gevraagd om een aantal kinderen uit de sloppenwijken te selecteren.

Maak kennis met Bijay, die een tijdje geleden door de politie bij Ruchika gebracht werd. Bijay heeft zijn voet verloren in een treinongeluk -de deuren kunnen hier op elk moment van de reis open en er wordt hier volop in en uit rijdende treinen gesprongen. Hij heeft een nieuwe operatie nodig om een prothese te kunnen dragen, maar de (bureaucratische) weg is nog lang. Wanneer dat allemaal in orde is vindt hij zijn spraak misschien terug.



Kinesitherapie op zaterdag. Deze jongen is enkele maanden geleden geopereerd aan zijn voet. Zijn klompvoet werd gecorrigeerd, maar het herstel verloopt moeizaam en pijnlijk omdat zijn manier van lopen zes of zeven jaar lang aangepast was aan die verdraaide voet.






Volgende week begint het nieuwe schooljaar, dus moet het schoolmateriaal terug in goede staat gebracht worden. Zondagwerk voor de leerkrachten dus.

Moreel-cultureel dilemma

Een vijftigjarige vrouw en haar gezin hebben deze middag heel wat stof doen opwaaien bij Helpline, het opvangcentrum van Ruchika. De vrouw wordt al jaren mishandeld door haar man, besloot vandaag bij hem weg te gaan en zocht haar heil bij Ruchika. In haar zog volgden haar schoonvader, haar twee volwassen kinderen , haar broer en schoonbroer om haar te overtuigen terug te gaan, met het vaak gebruikte argument dat ze een schande voor de familie was. Wat er daarop volgde weet ik niet precies, maar uiteindelijk is ze teruggeggaan.

In de vergadering met alle projectverantwoordelijken was het voorval aan de orde en werd er besproken wat de houding van Helpline en Ruchika hierin moet zijn. En wat bleek? De meesten veroordeelden weliswaar het gebruik van geweld van de man, maar vonden toch dat de vrouw terug moest om het probleem op te lossen. Ik geloof dat ik het de volgende keer over vrouwenrechten zal moeten hebben, in plaats van uit te leggen dat Belgie een koning en een koningin heeft.

Pedagogische studiedagen

Vandaag is er een pedagogische studie-vierdaagse van start gegaan voor alle leerkrachten van kinderkribbes en kleuterklasjes. Ik werd weerom uitgenodigd voor de inauguratie, en daar hoort de obligate toespraak bij. Inderjit zei me just anything te vertellen over kleuterklassen in Belgie. Ik dacht niet veel te zeggen te hebben, maar bij de vragen achteraf blijkt dat ik veel meer had kunnen vertellen. Ik sta elke keer te kijken van de aard van de vragen die ik krijg. De meeste mensen hier, en dat is niet zo heel vreemd, weten hoegenaamd niet hoe ze zich het dagelijks leven in het westen moeten voorstellen. Ongehuwd samenwonen wordt op ongeloof onthaald, en wanneer blijkt dat, jawel, mensen zich in Belgie niet in het openbaar ontlasten wordt er gegiecheld en druk overlegd. Vorige week, bij een speech over Fundraising in aviation was de vraag van de dag om het Belgisch volkslied te zingen, maar ik heb het er niet beter dan de doorsnee Rode Duivel van af gebracht vrees ik.

Mijn acte de presence eindigde met het nuttigen van de maaltijd, die ik pas na herhaaldelijk aandringen samen met de anderen, in plaats van in mijn uppie aan een tafel in het klaslokaaltje, onder de ventilator, geserveerd kreeg. En nee, ik had evenmin bestek.

Van het kastje naar de muur

Iemand die een beetje van de wereld gezien heeft weet er zich iets bij voor te stellen als ik zeg dat bureaucratie in India een ander begrip is dan bij ons. Voor de doorsnee reiziger kan dat voor hilarische en amusante verhalen zorgen. Maar voor the underprivileged in dit land, en dat is 67 pct. van de bevolking, kunnen de gevolgen dramatisch zijn. Het aantal documenten dat voorgelegd moet worden alvorens een gehandicapt kind een aanvraag kan indienen om de hulp te krijgen waar het grondwettelijk gezien recht op heeft, is ontstellend.

Op dit punt probeert Ruchika tussen te komen. Bijay loopt elke week verschillende kantoren en tientallen ambtenaren af om een bewijs van invaliditeit te bekomen. En wanneer de juiste stempels op de juiste papieren staan begint het echte werk: de hulp afdwingen waar het kind recht op heeft. Want wat blijkt? Ziekenhuizen en andere instituten krijgen financiele tegemoetkomingen wanneer er zoveel mogelijk betalende patienten zijn, en er zo weinig mogelijk behandelingen gratis worden uitgevoerd. Neem daar nog bij dat er veel inspanningen van de ouders gevraagd worden -die herhaaldelijk overtuigd moeten worden van het nut van de behandeling- en het wordt duidelijk waarom er zoveel mensen kreupel bij lopen.

It's a drop in the ocean.