Is? Phis!*

Vrienden, ik wil jullie graag voorstellen aan Mr. Bijay Kumar Sahoo. Hij is verantwoordelijk voor het Inclusive Education Program, en het is met hem dat ik het meest rond de tafel zit omdat vooral zijn project binnen Ruchika door Belgie financieel gesteund wordt. Zoals elke Indier is hij fier besnord, en het heeft een week geduurd voor ik zijn Engels enigszins verstond. Het Oriya heeft een 45-tal medeklinkers (of waren het er 54?) met een hoop d's, t's, r-en en l-en die in Indische oren allemaal verschillend klinken, en die neemt hij mee naar het Engels. Maar een gewone j kennen ze niet. Een f evenmin, en dj of sj ook al niet. Dat maakt de communicatie er niet gemakkelijker op. Volgens Bijay (spreek uit: Biedzei) ben ik de eerste die hem niet begrijpt, maar ik denk dat ik de eerste ben -en het heeft mij een week gekost- die hem vier keer durft te vragen te herhalen wat hij zei...
*Yes? Fish!

't Zijn zotten die rijden

Het verkeer is hier on-voor-stel-baar, en dit verkeersbord zegt het helemaal: ren voor uw leven! In haarspeldbochten staan er borden met de tekst Don't overtake in curves of Slow, hazard prone area -alsof het 'm aan de streek zou liggen! De enige aanmaning die elke Indier ter harte neemt is Sound horn. Bochten worden afgesneden of veel te ruim genomen, elk maneuver gebeurt in derde versnelling, en teruggeschakeld wordt er pas nadat het voorliggende voertuig is voorbijgestoken. Twee keer stond er de afgelopen week een bericht in de krant over een frontale botsing met een jeep, en twee keer vielen er tien doden. Mocht er u ooit iemand de vraag stellen aan welke kant van de weg er in India gereden wordt, dan is het enige juiste antwoord: in het midden. 't Zijn zotten die rijden.

Verlicht in het zuiden!

Voor alle duidelijkheid: de kantoren van Ruchika zijn een tiental dagen gesloten geweest, waardoor ik de tijd had om zelf wat van het land te zien. Ik wilde eigenlijk richting Himalaya, maar dat werd me langs verschillende kanten vriendelijk en meestal beslist afgeraden. Dan maar bergen in het zuiden, de Nilgiri's. Het voordeel was dat ik er bij Amar, een zus van Inderjit terecht kon, en met een bevriend koppel in Madras, Gladston en Florina, kon afspreken. Dat laatste werd niks -geloof het of niet, ze zaten in Darjeeling, de oostelijke Himalaya's, waar ik in de eerste plaats naar toe wilde. Dan ben ik maar van hier naar daar gereisd, en zie waar ik terecht kwam:


een Tibetaanse tempel, groter dan de tempel in Dharamsala! (waar de Dalai Lama verblijft) Twee hele dagen heb ik ten volle genoten van schone straten en de afwezigheid van mij op straat naroepende snorren, en mij volledig kunnen concentreren op dharma en Happiness, met de Sutra of the Wise and the Foolish in de hand.


Ik heb er een gebedsceremonie bijgewoond, en die hoorns en gongs hebben toch een heel ander effect dan ons rinkelke in de kerk. Enlightened keer ik terug naar Mysore!

Onthaasten in het zuiden?

Ik ben het nog nooit zo oneens geweest met Lonely Planet als hier in de steden in Zuid-India. Geen idee idee waar zij komen -en ik niet- en waar het dan wel zo charmant, charismatisch en easy to go around is. Het stinkt hier, er is voortdurend lawaai, het ziet zwart van het volk, en probeer maar eens de straat over te steken of gewoon de weg te vinden als er nergens naambordjes zijn.
Het platteland daarentegen heeft alles wat je je maar voorstelt van Zuid-India, breed meanderende rivieren, palmbomen, koeien in de velden, het is er heel groen, maar er is geen accomodatie zodat je tot de steden veroordeeld bent... Nog een dag of twee drie, en dan reis ik weer terug naar Bhubaneswar.

Spruitjeslucht

Gisteren controleerde ik mijn t-shirt op geurtjes en... IK RUIK NAAR CURRY!!!

Ta Ra Rum Pum

Vrienden, de tijd van de grote verhalen is helemaal nog niet voorbij! Het grote geloof bestaat nog! Het is te zeggen: in Bollywood toch. Smachtende blikken, vilein gelach, moordende haat en brandend vuur, ontberingen en opofferingen inclusief een stevig pleidooi voor het gezinsleven (in plaats van met Koen Wauters in zee te gaan zou de CD-V beter hier een kijkje komen nemen), en dat alles voor de democratische prijs van 20 rps!

The Sewing Machine Distribution Ceremony

Eergisteren kreeg ik door Gobinnd, de supervisor van het Street Children Project, een brief in mijn handen gestopt, gericht aan Miss Leen Belgium. De brief was ondertekend door Mrs. Khurana, met wie ik drie keer per dag aan tafel zit nota bene, en bevatte een uitnoding voor de feestelijke uitreiking van naaimachines. Of ik niet Chief Guest wilde zijn.

De acht meisjes die geslaagd waren voor het theoretische en practische examen snit- en naad, allemaal behaald in de schooltjes in de sloppenwijk, kregen elk een eigen naaimachine. De helft van de kosten wordt door Ruchika gedragen, de andere helft door de ouders. De meisjes verwachten op die manier een twee- tot driehonderd roepie per dag te kunnen verdienen, wat op het einde van de maand toch wel een mooi maandloon oplevert. De meisjes waren heel blij, maar ook zo verlegen om al de aandacht die ze kregen.


Voor ons zou het een beetje doordeweeks of vanzelfsprekend kunnen lijken, maar de impact en de betekenis van die naaimachines is hier heel groot, ook voor de lerares, die er met tranen in de ogen bijstond. Ikzelf stond erbij, en kon er alleen maar ceremonieel naar kijken. Heel grappig vond ik het. Ik was de Chief Guest, moest een speech houden, lintjes doorknippen, getuigschriften ondertekenen en overal voorgaan. En ik die dacht naar India te komen om er sociaal werk te kunnen doen. Op de volgende foto zie je Inderjit en haar soms grumpy maar meestal grappige echtgenoot, en Benhudar, Inderjits rechterhand.

Try this!

Gisteren, aan tafel met Anahita, de kleindochter van de Khurana's. Anahita volgt intensief klassieke Hindustaanse dans. Onderdeel van die dans zijn de mudra's, dat zijn posities van de hand die verwijzen naar klassieke teksten, zinnen of woorden. De volgende was er zo een: handpalm naar voor met gestrekte vingers. Middelvinger en pink blijven gestrekt, de bovenste twee kootjes van wijs- en ringvinger 90 graden plooien. Variatie: de twee vingers volledig 90 graden plooien. En?

R.E.S.P.E.C.T.

Het is onvoorstelbaar op hoeveel manieren Indiers hun respect betuigen. De kok des huizes, die overigens zalig kookt, doet elke keer ik ook maar enigszins in de buurt kom een paar passen achteruit. Het is onmogelijk om zelf een glas water uit te schenken, of zelf koffie te zetten, en het wordt elke keer op een schoteltje geserveerd. Ik durf het bijna niet neer te schrijven ;) Toen ik afgelopen weekend in de namiddag wat in het kantoortje zat te werken, kwam Bilkis, een meisje dat hier tijdelijk woont, wat rusten: ze lag letterlijk aan mijn voeten op een matje te slapen. Raar hoor.

In het algemeen begroeten de mensen elkaar met hun handen gevouwen, en zeggen ze Namaskar of Namaste, en dat doen ze zo recht uit het hart dat het soms ontroerend is. Of ze buigen door hun knieen en raken eventjes uw voet en vervolgens hun hoofd en borst aan.
Heel vreemd allemaal, maar hier de normaalste zaak van de wereld.

Kunt ge u voorstellen, vader en moeder, dat ik thuis op de knieen ga als ik binnenkom? Of even hoofd en borst aanraak als ik voor u doorloop?

Didi, namaskar!

Deze eerste week is het de bedoeling dat ik de verschillende onderdelen van het Ruchikaproject bezoek, alvorens 'echt' van start te gaan. Vandaag was dat met de ambulance en de dokter op visite gaan bij de balwari's, dat zijn schooltjes voor de allerkleinsten in de sloppenwijken. Het doet een beetje denken aan de ijskar die voorbijkomt, zij het dan zonder muziekje: drummen voor pillen en een onderzoek bij de kinderarts, en wanneer de de toestroom opdroogt op naar de volgende sloppenwijk. Ondertussen had ik de gelegenheid om het klasje zelf te bezoeken, en er werd elke keer opnieuw enthousiast gezongen en gedanst. In een van de klasjes was het zo heet dat een ouder meisje me meetroonde naar haar huis ter grootte van een klein studentenkot en met een deur van 1.60 m hoog, me op het bed deed zitten en heel trots de ventilator voor me aanzette.

Hoe hartelijk de ontvangst ook was, het bleef een beetje dubbelzinnig. Uiteraard ben ik heel benieuwd en wil ik dit zien, foto's nemen en tonen, maar omdat ik in dit project niet zal werken en er gewoon wat bijloop voel ik me toch een beetje de toerist (en dan nog de ergere soort: de toerist-weldoener). De mensen die er wonen lijken het zelf niet zo te ervaren, die zijn dolenthousiast.

Blending in

2 kurti's, 1 kurta, 1 salwar en 1 tuni: mijn nieuwe outfit, kwestie van in de massa te kunnen opgaan. Foto's volgen!

Aangekomen!

Mijn hele reis, van in Brussel aan de check-inbalie tot hier achter de computer ten huize van de Khurana's, is bijzonder vlot verlopen. Met open armen werd ik in Delhi ontvangen door de familie van een collega van een vriend (!), en in het geval ik naar Kolkatta, Chennai of Gangtok zou willen reizen heb ik alvast een aantal adressen meegekregen. Eenzelfde verhaal voor Bhubaneswar. Hartelijke ontvangst, een boel suggesties en contacten over het ganse land, en bijzonder lekker eten.
Wat eerste indrukken betreft valt er niks spectaculair te vertellen. Geen vreemde geuren, opdringerige Indiers of lastige ambtenaren. Enkel de koeien, drie apen, en een aap op een fiets (achterop welteverstaan) om andere apen weg te jagen. Vanaf maandag ga ik naar de shelter om een beetje een zicht te krijgen op het reilen en zeilen en het dagelijkse leven in Ruchika; misschien dat ik dan een glimp van l'Inde Profonde te zien ga krijgen...