Didi, namaskar!

Deze eerste week is het de bedoeling dat ik de verschillende onderdelen van het Ruchikaproject bezoek, alvorens 'echt' van start te gaan. Vandaag was dat met de ambulance en de dokter op visite gaan bij de balwari's, dat zijn schooltjes voor de allerkleinsten in de sloppenwijken. Het doet een beetje denken aan de ijskar die voorbijkomt, zij het dan zonder muziekje: drummen voor pillen en een onderzoek bij de kinderarts, en wanneer de de toestroom opdroogt op naar de volgende sloppenwijk. Ondertussen had ik de gelegenheid om het klasje zelf te bezoeken, en er werd elke keer opnieuw enthousiast gezongen en gedanst. In een van de klasjes was het zo heet dat een ouder meisje me meetroonde naar haar huis ter grootte van een klein studentenkot en met een deur van 1.60 m hoog, me op het bed deed zitten en heel trots de ventilator voor me aanzette.

Hoe hartelijk de ontvangst ook was, het bleef een beetje dubbelzinnig. Uiteraard ben ik heel benieuwd en wil ik dit zien, foto's nemen en tonen, maar omdat ik in dit project niet zal werken en er gewoon wat bijloop voel ik me toch een beetje de toerist (en dan nog de ergere soort: de toerist-weldoener). De mensen die er wonen lijken het zelf niet zo te ervaren, die zijn dolenthousiast.