Einde van een begin?

Ik was eerlijk waar vergeten wat het was om koude voeten te hebben. En om elke dag voor de kast te staan en te bedenken wat aan te trekken (bij salwar-kameez oftewel wijde broek-tuniek hoef je enkel de kleur van de dag te kiezen). Zo weinig volk op straat, en zo stil dat het hier is!

Terugkomen was -en is- een beetje een schok, misschien wel meer dan in India aankomen. Ineens is het leven weer heel gewoon en vertrouwd, is er heel wat minder stof tot nadenken, worden zintuigen nauwelijks nog geprikkeld, en lijkt elke uitdaging zo ver te zoeken.

Maar misschien kan er nog wel een vervolg aan gebreid worden: er zijn nog heel vage plannen om geld in te zamelen, eens met jetairways -die binnenkort vanuit delhi, mumbai en later andere plaatsen naar brussel gaan vliegen- te gaan praten, een nieuwe studie aan te vatten, of misschien wel een fair trade handeltje met India op te zetten.

Ik denk dus nog wel af en toe van me te laten horen op deze pagina, al zullen de verhalen of foto's heel wat minder exotisch zijn.

Enkele dagen voor vertrek

Vrienden, ik ben op de terugweg! Vrijdagavond ben ik in Chennai toegekomen, en ik denk hier binnen een dag of twee, drie te vertrekken. Ik heb gisteren mijn avontuur hier symbolisch afgesloten met een grote wafelbak (met een enigszins surrealistisch zicht op kokospalmen). De mango's, dhosa's, curry's, en chutneys zal ik missen (en ik betwijfel hoe ver ik zal geraken met mijn indische kookboek), maar ik kijk uit naar een goeie boterham met kaas en een warme douche in een koud land.

De ene koe is de andere niet

Countdown

Het einde is in zicht. Vrijdag neem ik het vliegtuig naar Chennai, en einde volgende week kom ik terug naar Belgie. Vandaag is er de vergadering met alle projectverantwoordelijken, die wordt om de twee dagen gehouden, en om mijn afscheid te vieren (dit klinkt wel wat raar) maar ook een beetje omdat het mijn verjaardag is, tracteer ik ze hier allemaal op een doosje met twee van het suiker druipende gebakjes en twee hartige snacks. 5 roepie per doosje :) en ik heb er gelijk 100 besteld.

Voor mijn verjaardag heb ik al een paar oorbellen in ontvangst mogen nemen, een tweede paar volgt nog. De afgelopen maanden heeft zowat iedereen gevraagd of ik geen juwelen had, en waarom dan wel niet. Vandaag kom ik met mijn eerste paar Indische hangers op kantoor, en ie-de-reen heeft het gezien en vindt het prachtig. Ik blijf er mij over verbazen hoe anders de focus kan zijn...

Ik kijk er heel erg naar uit om jullie allemaal terug te zien, ik droom van een regenachtige en koele augustus, maar ik vind het ook heel jammer om te vertrekken. Ik heb hier een paar hele leuke contacten opgebouwd, en tenzij ik terug naar Bhubaneswar kom, zal ik hen niet meer terugzien.

Education and equality

Vorige week: de vergadering van de supervisors begon behoorlijk saai met een uiteenzetting over onderwijs en ongelijkheid, maar het aansluitende debat was wederom zeer verhelderend wat de Indische mindset betreft. Onderwerp van debat was in welke mate onderwijs ongelijkheid kan helpen wegwerken. De ene beweerde dat onderwijs hoegenaamd geen rol speelt (wat toch wel een boude stelling is voor een werknemer van een verening die onderwijs als corebusiness heeft), en haalde het voorbeeld van Rajiv Ghandi aan; de andere beweerde dat ongelijkheid enkel in het hoofd van de mensen bestaat en dat iedereen anders moet leren denken, en dat ongelijkheid daarmee als sneeuw voor de zon verdwijnt. Deze laatste leeft een beetje op een geitenwollen sok: numerologie is een van zijn stokpaardjes. Mijn stamnummer is 8 (van 17 in mijn geboortedatum, 1+7 is 8), en ik kan goeie maatjes worden met nummers 4 en 9. Gelukkig was er ook Bijay, met een enigszins genuanceerde en steekhoudende visie op zijn werk, en op ongelijkheid.

Thiksey vs. Calcutta

Op minder dan een uur rijden van Leh, ligt de Thiksey-gompa. Ik stapte uit de bus, en ik kwam midden in een trage film terecht. Er was enkel het gezoem van insecten, gewapper van tientallen vlaggen en vlaggetjes, monotoon gezang van monniken hoog tegen de bergwand, en de brandende zon. Geen enkele beweging waar te nemen (op die vlaggen na dan), enkel een eeuwenoud klooster in een eeuwenoud berglandschap. Na de inspannende klim kreeg ik koffie en thee voorgeschoteld van een grappende monnik (die zich vervolgens handen voor het gezicht gevouwen en buigend verontschuldigde voor dezelfde grapjes), en als ik zin had om Engels en computerlessen te komen geven, hoefde ik hem maar een mailtje te sturen.

Wat een verschil met Calcutta, waar er een broeierige sfeer hing en er alleen maar creaturen van de nacht leken rond te lopen. Zonder uitzondering sprak iedereen die ik passeerde mij zeurderig en bedelend aan: een moeder van geen vijftien met baby, riksjalopers op blote voeten, leurders van kamers en bedelaars tout court. Give me 5 rupi Ma'am. Give me food Ma'am. Need a room Ma'am? Need a taxi Ma'am? Muizen en ratten in de goot, kakkerlakken en bloed op de straat. Geen sprankel hoop, enkel miserie en armoe, pure struggle for life. Temidden daarvan gedijden weerzinwekkend genoeg tientallen backpackers. Ik kon er niet snel genoeg weg. Ofwel steek je je handen uit de mouwen, ofwel scheer je je er weg.

Met Julien in Ladakh

Diana will solve it

Gevonden in de rubriek Libelle Weet Raad, van een plaatselijk gratis krantje:

Dear Diana,
I am a 25-year-old guy and am in love with my maid. She is very good-looking and also a nice person. I don't know if this is love or just an attraction, but I want to get married to her. I always think of her only. But there is a problem, my parents won't allow me to marry her as it is not classy*.
Rishi

Dear Rishi,
Think of it this way. You're not an island. You are going to need moral and financial support from anyplace you can. If you marry this maid, will you still have a support system? People will taunt you and harrass her. Can you live with their barbs? For how long? On one hand, where you say you're in love, you follow it up with contradictory and infantile statement that it could be attraction but you'll marry her nevertheless. Sort out your priorities first.

*classy heeft betrekking op de kastes, en heeft niks met stijlvol vandoen.

Afstudeerfeest

Tegenpruttelen, vriendelijk bedanken, aangeven dat het genoeg was of dat je niet wil, is niet mogelijk in dit land. Nee is geen antwoord. Je moet en zal op die ene stoel gaan zitten, er wordt een tweede en derde keer bijgeschept, en ik moest dansen op het afstudeerfeestje van de Ruchika Highschool, gisteren. Ik werd meegetroond in het gedrum (meisjes apart, jongens apart, net zoals in de film hier, en dan naar mekaar toe), en na een enkele minuten werd me heel vriendelijk meegedeeld: You can't dance this way Ma'am, this is a Bangla song. Waarop mij aangeleerd werd hoe ik in tegenritme door de knieen moest gaan en de armen tegendraads in de lucht moest zwaaien. Ik denk niet dat ik verder hoef uit te weiden om duidelijk te maken hoe ik het er vanaf gebracht heb. Van half acht tot half negen werd er stevig uit de bol gegaan, en het eindigde met een danscompetitie voor koppels waarbij er op een krant die elke keer kleiner gevouwd werd, gedanst moest worden, tot er slechts een koppel overbleef en waarbij het meisje helemaal op de jongen moest kruipen om niet af te vallen. Schattig en onschuldig, maar toch enigszins opmerkelijk in conversatief Orissa, bovendien voor de ogen van de leerkrachten.

Deze middag vertrek ik voor een weekje naar Ladakh, samen met Julien, ik stuur snel foto's.

Botsing der beschavingen

Deze ochtend zijn me de haren te berge gerezen! Ruchika heeft nieuwe kantoorruimte gehuurd, en sinds gisteren is de verhuis aan de gang. Deze ochtend ging ik samen met Bijay zijn kantoor inrichten, maar onze aanpak verschilde enigszins. Ik vond nl. dat de open kasten eerst uitgekuist moesten worden, alvorens ze met hopen dossiers te vullen. But the cleaning man is not here today, was zijn antwoord. Tot zijn grote ontzetting ben ik dan in het oude kantoor kuisgerief gaan halen, incluis vodden, waarmee ik de schappen eerst droog en daarna met nat wilde afstoffen. Waarvoor die tweede fase nodig was begreep hij zelfs niet toen ik hem de vod zwart van het stof liet zien. Het onderste schap mocht niet gedaan worden, because it is too dirty. Ik geloof dat ik hier eens een batterij tantes op moet loslaten.

Weekendje Chennai

Ikzelf heb van dit verlengde weekend geprofiteerd om een bevriend koppel in Madras te bezoeken. (Even meegeven dat ik zowel op de heen- als op de terugvlucht 10 uur vertraging had. Vlieg nooit met Air Deccan!) Drie en een halve dag lang heeft Gladston (Florina was er niet dit weekend) mij in zijn zog meegesleept en laten zien waar hij mee bezig is. Overdag geeft hij les in het Loyola College, en ondersteunt hij er een programma dat studenten uitstuurt naar de sloppenwijken. Dit sociale werk is een verplicht vak voor elke student, waardoor heel wat kennis en mankracht ten dienste gesteld wordt van de minst bevoordeelden. En dat zijn er heel wat, hier in India.

De rest van zijn tijd gaat naar OfERR. De vereniging heeft over heel Tamil Nadu een 120-tal kampen opgezet voor Tamil vluchtelingen uit Sri Lanka. Sinds het begin van het conflict zo'n twintig jaar geleden hebben duizenden Tamils het land ontvlucht. Alle kinderen die in de kampen leven krijgen door OfERR onderwijs aangeboden, met als achterliggende gedachte dat op de dag van terugkeer aan een nieuwe samenleving gewerkt kan worden door mensen die opgeleid zijn. De frustratie en de vernederende ervaring van verdrukt te zijn en de geboortestreek verlaten te moeten hebben wordt omgezet in een hoopvol werken aan een beter leven -termen die bij ons vooral in de kerk gebruikt worden, maar die hier een erg sterke, essentiele betekenis hebben. Het onderkomen van de vereniging, op het dakterras van een appartementsgebouw, wijst op het tijdelijke karakter, ook al werd het strooien dak na een brand vervangen door een platen dak. Twintig jaar geleden opgericht door een man met een sterke visie, en ondertussen uitgegroeid tot een sterke organisatie, enkel geleid door vluchtelingen uit Sri Lanka -een verdwaalde Indier niet te na gesproken.



Hier zie je enkele boten die na de tsunami geschonken werden met een paar jongens van een plaatselijk vissersdorp. (het is onmogelijk om hier een foto van iets te maken zonder dat er jung voor de lens springen).

Regenfeest!

Vorige week werd er hier in Orissa het traditionele regenfeest gevierd. Het openbare leven valt een paar dagen stil, en het zijn de meisjes die eventjes alle aandacht krijgen. Dochters, nichtjes en vriendinnen krijgen nieuwe kleren, en meisjes maken elkaar op voor het feest. Overal worden er schommels opgehangen en enkele dagen lang krijgen meisjes alle vrijheid om te spelen.

Zoek het bleekgezicht

Nog maar een groepsfoto. Dit zijn opnieuw leerkrachten van kleuterschooltjes die cursus hadden, en mijn opdracht was hun een action song te leren. Maar omdat ik er behalve we-stegen-met-een-zucht-tot-boven-in-de-lucht geen ken had ik bedacht hun een canon aan te leren, en wel een hele mooie die we indentijd nog met het koor zongen. Niet te moeilijk dacht ik, maar ik had mis gedacht. Het ritme kregen ze helemaal niet te pakken, en binnen de kortste keren werd de melodie in een Indische toonladder gezongen. Plan B was een andere, eenvoudigere canon, (ozewiezewozewiezewalla..., zegt het u nog iets?), en dat lukte enigszins, maar ze begrepen toch niet goed wat het hele idee van een canon nu was. Plan C dan maar, een volksdans waarbij ik de melodie zong, en allen met mij, (zij, en bij, en voor en zij en sa-hamen 4x) en dat werd een tophit!

Enkele beelden van de week

Sportkamp op maandag. Jaarlijks organiseert de plaatselijke overheid een sportkamp om talent op te sporen en naar een nationale sportschool te sturen. Voor het eerst wilde de regering alle lagen van de samenleving vertegenwoordigd zien en dus werd aan Ruchika gevraagd om een aantal kinderen uit de sloppenwijken te selecteren.

Maak kennis met Bijay, die een tijdje geleden door de politie bij Ruchika gebracht werd. Bijay heeft zijn voet verloren in een treinongeluk -de deuren kunnen hier op elk moment van de reis open en er wordt hier volop in en uit rijdende treinen gesprongen. Hij heeft een nieuwe operatie nodig om een prothese te kunnen dragen, maar de (bureaucratische) weg is nog lang. Wanneer dat allemaal in orde is vindt hij zijn spraak misschien terug.



Kinesitherapie op zaterdag. Deze jongen is enkele maanden geleden geopereerd aan zijn voet. Zijn klompvoet werd gecorrigeerd, maar het herstel verloopt moeizaam en pijnlijk omdat zijn manier van lopen zes of zeven jaar lang aangepast was aan die verdraaide voet.






Volgende week begint het nieuwe schooljaar, dus moet het schoolmateriaal terug in goede staat gebracht worden. Zondagwerk voor de leerkrachten dus.

Moreel-cultureel dilemma

Een vijftigjarige vrouw en haar gezin hebben deze middag heel wat stof doen opwaaien bij Helpline, het opvangcentrum van Ruchika. De vrouw wordt al jaren mishandeld door haar man, besloot vandaag bij hem weg te gaan en zocht haar heil bij Ruchika. In haar zog volgden haar schoonvader, haar twee volwassen kinderen , haar broer en schoonbroer om haar te overtuigen terug te gaan, met het vaak gebruikte argument dat ze een schande voor de familie was. Wat er daarop volgde weet ik niet precies, maar uiteindelijk is ze teruggeggaan.

In de vergadering met alle projectverantwoordelijken was het voorval aan de orde en werd er besproken wat de houding van Helpline en Ruchika hierin moet zijn. En wat bleek? De meesten veroordeelden weliswaar het gebruik van geweld van de man, maar vonden toch dat de vrouw terug moest om het probleem op te lossen. Ik geloof dat ik het de volgende keer over vrouwenrechten zal moeten hebben, in plaats van uit te leggen dat Belgie een koning en een koningin heeft.

Pedagogische studiedagen

Vandaag is er een pedagogische studie-vierdaagse van start gegaan voor alle leerkrachten van kinderkribbes en kleuterklasjes. Ik werd weerom uitgenodigd voor de inauguratie, en daar hoort de obligate toespraak bij. Inderjit zei me just anything te vertellen over kleuterklassen in Belgie. Ik dacht niet veel te zeggen te hebben, maar bij de vragen achteraf blijkt dat ik veel meer had kunnen vertellen. Ik sta elke keer te kijken van de aard van de vragen die ik krijg. De meeste mensen hier, en dat is niet zo heel vreemd, weten hoegenaamd niet hoe ze zich het dagelijks leven in het westen moeten voorstellen. Ongehuwd samenwonen wordt op ongeloof onthaald, en wanneer blijkt dat, jawel, mensen zich in Belgie niet in het openbaar ontlasten wordt er gegiecheld en druk overlegd. Vorige week, bij een speech over Fundraising in aviation was de vraag van de dag om het Belgisch volkslied te zingen, maar ik heb het er niet beter dan de doorsnee Rode Duivel van af gebracht vrees ik.

Mijn acte de presence eindigde met het nuttigen van de maaltijd, die ik pas na herhaaldelijk aandringen samen met de anderen, in plaats van in mijn uppie aan een tafel in het klaslokaaltje, onder de ventilator, geserveerd kreeg. En nee, ik had evenmin bestek.

Van het kastje naar de muur

Iemand die een beetje van de wereld gezien heeft weet er zich iets bij voor te stellen als ik zeg dat bureaucratie in India een ander begrip is dan bij ons. Voor de doorsnee reiziger kan dat voor hilarische en amusante verhalen zorgen. Maar voor the underprivileged in dit land, en dat is 67 pct. van de bevolking, kunnen de gevolgen dramatisch zijn. Het aantal documenten dat voorgelegd moet worden alvorens een gehandicapt kind een aanvraag kan indienen om de hulp te krijgen waar het grondwettelijk gezien recht op heeft, is ontstellend.

Op dit punt probeert Ruchika tussen te komen. Bijay loopt elke week verschillende kantoren en tientallen ambtenaren af om een bewijs van invaliditeit te bekomen. En wanneer de juiste stempels op de juiste papieren staan begint het echte werk: de hulp afdwingen waar het kind recht op heeft. Want wat blijkt? Ziekenhuizen en andere instituten krijgen financiele tegemoetkomingen wanneer er zoveel mogelijk betalende patienten zijn, en er zo weinig mogelijk behandelingen gratis worden uitgevoerd. Neem daar nog bij dat er veel inspanningen van de ouders gevraagd worden -die herhaaldelijk overtuigd moeten worden van het nut van de behandeling- en het wordt duidelijk waarom er zoveel mensen kreupel bij lopen.

It's a drop in the ocean.

Is? Phis!*

Vrienden, ik wil jullie graag voorstellen aan Mr. Bijay Kumar Sahoo. Hij is verantwoordelijk voor het Inclusive Education Program, en het is met hem dat ik het meest rond de tafel zit omdat vooral zijn project binnen Ruchika door Belgie financieel gesteund wordt. Zoals elke Indier is hij fier besnord, en het heeft een week geduurd voor ik zijn Engels enigszins verstond. Het Oriya heeft een 45-tal medeklinkers (of waren het er 54?) met een hoop d's, t's, r-en en l-en die in Indische oren allemaal verschillend klinken, en die neemt hij mee naar het Engels. Maar een gewone j kennen ze niet. Een f evenmin, en dj of sj ook al niet. Dat maakt de communicatie er niet gemakkelijker op. Volgens Bijay (spreek uit: Biedzei) ben ik de eerste die hem niet begrijpt, maar ik denk dat ik de eerste ben -en het heeft mij een week gekost- die hem vier keer durft te vragen te herhalen wat hij zei...
*Yes? Fish!

't Zijn zotten die rijden

Het verkeer is hier on-voor-stel-baar, en dit verkeersbord zegt het helemaal: ren voor uw leven! In haarspeldbochten staan er borden met de tekst Don't overtake in curves of Slow, hazard prone area -alsof het 'm aan de streek zou liggen! De enige aanmaning die elke Indier ter harte neemt is Sound horn. Bochten worden afgesneden of veel te ruim genomen, elk maneuver gebeurt in derde versnelling, en teruggeschakeld wordt er pas nadat het voorliggende voertuig is voorbijgestoken. Twee keer stond er de afgelopen week een bericht in de krant over een frontale botsing met een jeep, en twee keer vielen er tien doden. Mocht er u ooit iemand de vraag stellen aan welke kant van de weg er in India gereden wordt, dan is het enige juiste antwoord: in het midden. 't Zijn zotten die rijden.

Verlicht in het zuiden!

Voor alle duidelijkheid: de kantoren van Ruchika zijn een tiental dagen gesloten geweest, waardoor ik de tijd had om zelf wat van het land te zien. Ik wilde eigenlijk richting Himalaya, maar dat werd me langs verschillende kanten vriendelijk en meestal beslist afgeraden. Dan maar bergen in het zuiden, de Nilgiri's. Het voordeel was dat ik er bij Amar, een zus van Inderjit terecht kon, en met een bevriend koppel in Madras, Gladston en Florina, kon afspreken. Dat laatste werd niks -geloof het of niet, ze zaten in Darjeeling, de oostelijke Himalaya's, waar ik in de eerste plaats naar toe wilde. Dan ben ik maar van hier naar daar gereisd, en zie waar ik terecht kwam:


een Tibetaanse tempel, groter dan de tempel in Dharamsala! (waar de Dalai Lama verblijft) Twee hele dagen heb ik ten volle genoten van schone straten en de afwezigheid van mij op straat naroepende snorren, en mij volledig kunnen concentreren op dharma en Happiness, met de Sutra of the Wise and the Foolish in de hand.


Ik heb er een gebedsceremonie bijgewoond, en die hoorns en gongs hebben toch een heel ander effect dan ons rinkelke in de kerk. Enlightened keer ik terug naar Mysore!

Onthaasten in het zuiden?

Ik ben het nog nooit zo oneens geweest met Lonely Planet als hier in de steden in Zuid-India. Geen idee idee waar zij komen -en ik niet- en waar het dan wel zo charmant, charismatisch en easy to go around is. Het stinkt hier, er is voortdurend lawaai, het ziet zwart van het volk, en probeer maar eens de straat over te steken of gewoon de weg te vinden als er nergens naambordjes zijn.
Het platteland daarentegen heeft alles wat je je maar voorstelt van Zuid-India, breed meanderende rivieren, palmbomen, koeien in de velden, het is er heel groen, maar er is geen accomodatie zodat je tot de steden veroordeeld bent... Nog een dag of twee drie, en dan reis ik weer terug naar Bhubaneswar.

Spruitjeslucht

Gisteren controleerde ik mijn t-shirt op geurtjes en... IK RUIK NAAR CURRY!!!

Ta Ra Rum Pum

Vrienden, de tijd van de grote verhalen is helemaal nog niet voorbij! Het grote geloof bestaat nog! Het is te zeggen: in Bollywood toch. Smachtende blikken, vilein gelach, moordende haat en brandend vuur, ontberingen en opofferingen inclusief een stevig pleidooi voor het gezinsleven (in plaats van met Koen Wauters in zee te gaan zou de CD-V beter hier een kijkje komen nemen), en dat alles voor de democratische prijs van 20 rps!

The Sewing Machine Distribution Ceremony

Eergisteren kreeg ik door Gobinnd, de supervisor van het Street Children Project, een brief in mijn handen gestopt, gericht aan Miss Leen Belgium. De brief was ondertekend door Mrs. Khurana, met wie ik drie keer per dag aan tafel zit nota bene, en bevatte een uitnoding voor de feestelijke uitreiking van naaimachines. Of ik niet Chief Guest wilde zijn.

De acht meisjes die geslaagd waren voor het theoretische en practische examen snit- en naad, allemaal behaald in de schooltjes in de sloppenwijk, kregen elk een eigen naaimachine. De helft van de kosten wordt door Ruchika gedragen, de andere helft door de ouders. De meisjes verwachten op die manier een twee- tot driehonderd roepie per dag te kunnen verdienen, wat op het einde van de maand toch wel een mooi maandloon oplevert. De meisjes waren heel blij, maar ook zo verlegen om al de aandacht die ze kregen.


Voor ons zou het een beetje doordeweeks of vanzelfsprekend kunnen lijken, maar de impact en de betekenis van die naaimachines is hier heel groot, ook voor de lerares, die er met tranen in de ogen bijstond. Ikzelf stond erbij, en kon er alleen maar ceremonieel naar kijken. Heel grappig vond ik het. Ik was de Chief Guest, moest een speech houden, lintjes doorknippen, getuigschriften ondertekenen en overal voorgaan. En ik die dacht naar India te komen om er sociaal werk te kunnen doen. Op de volgende foto zie je Inderjit en haar soms grumpy maar meestal grappige echtgenoot, en Benhudar, Inderjits rechterhand.

Try this!

Gisteren, aan tafel met Anahita, de kleindochter van de Khurana's. Anahita volgt intensief klassieke Hindustaanse dans. Onderdeel van die dans zijn de mudra's, dat zijn posities van de hand die verwijzen naar klassieke teksten, zinnen of woorden. De volgende was er zo een: handpalm naar voor met gestrekte vingers. Middelvinger en pink blijven gestrekt, de bovenste twee kootjes van wijs- en ringvinger 90 graden plooien. Variatie: de twee vingers volledig 90 graden plooien. En?

R.E.S.P.E.C.T.

Het is onvoorstelbaar op hoeveel manieren Indiers hun respect betuigen. De kok des huizes, die overigens zalig kookt, doet elke keer ik ook maar enigszins in de buurt kom een paar passen achteruit. Het is onmogelijk om zelf een glas water uit te schenken, of zelf koffie te zetten, en het wordt elke keer op een schoteltje geserveerd. Ik durf het bijna niet neer te schrijven ;) Toen ik afgelopen weekend in de namiddag wat in het kantoortje zat te werken, kwam Bilkis, een meisje dat hier tijdelijk woont, wat rusten: ze lag letterlijk aan mijn voeten op een matje te slapen. Raar hoor.

In het algemeen begroeten de mensen elkaar met hun handen gevouwen, en zeggen ze Namaskar of Namaste, en dat doen ze zo recht uit het hart dat het soms ontroerend is. Of ze buigen door hun knieen en raken eventjes uw voet en vervolgens hun hoofd en borst aan.
Heel vreemd allemaal, maar hier de normaalste zaak van de wereld.

Kunt ge u voorstellen, vader en moeder, dat ik thuis op de knieen ga als ik binnenkom? Of even hoofd en borst aanraak als ik voor u doorloop?

Didi, namaskar!

Deze eerste week is het de bedoeling dat ik de verschillende onderdelen van het Ruchikaproject bezoek, alvorens 'echt' van start te gaan. Vandaag was dat met de ambulance en de dokter op visite gaan bij de balwari's, dat zijn schooltjes voor de allerkleinsten in de sloppenwijken. Het doet een beetje denken aan de ijskar die voorbijkomt, zij het dan zonder muziekje: drummen voor pillen en een onderzoek bij de kinderarts, en wanneer de de toestroom opdroogt op naar de volgende sloppenwijk. Ondertussen had ik de gelegenheid om het klasje zelf te bezoeken, en er werd elke keer opnieuw enthousiast gezongen en gedanst. In een van de klasjes was het zo heet dat een ouder meisje me meetroonde naar haar huis ter grootte van een klein studentenkot en met een deur van 1.60 m hoog, me op het bed deed zitten en heel trots de ventilator voor me aanzette.

Hoe hartelijk de ontvangst ook was, het bleef een beetje dubbelzinnig. Uiteraard ben ik heel benieuwd en wil ik dit zien, foto's nemen en tonen, maar omdat ik in dit project niet zal werken en er gewoon wat bijloop voel ik me toch een beetje de toerist (en dan nog de ergere soort: de toerist-weldoener). De mensen die er wonen lijken het zelf niet zo te ervaren, die zijn dolenthousiast.

Blending in

2 kurti's, 1 kurta, 1 salwar en 1 tuni: mijn nieuwe outfit, kwestie van in de massa te kunnen opgaan. Foto's volgen!

Aangekomen!

Mijn hele reis, van in Brussel aan de check-inbalie tot hier achter de computer ten huize van de Khurana's, is bijzonder vlot verlopen. Met open armen werd ik in Delhi ontvangen door de familie van een collega van een vriend (!), en in het geval ik naar Kolkatta, Chennai of Gangtok zou willen reizen heb ik alvast een aantal adressen meegekregen. Eenzelfde verhaal voor Bhubaneswar. Hartelijke ontvangst, een boel suggesties en contacten over het ganse land, en bijzonder lekker eten.
Wat eerste indrukken betreft valt er niks spectaculair te vertellen. Geen vreemde geuren, opdringerige Indiers of lastige ambtenaren. Enkel de koeien, drie apen, en een aap op een fiets (achterop welteverstaan) om andere apen weg te jagen. Vanaf maandag ga ik naar de shelter om een beetje een zicht te krijgen op het reilen en zeilen en het dagelijkse leven in Ruchika; misschien dat ik dan een glimp van l'Inde Profonde te zien ga krijgen...

twee dagen voor vertrek

Beter voorbereid dan dit kan ik niet zijn: ik heb Inderjit en Dwivedy, de oprichtster van de Ruchika en haar rechterhand, leren kennen, en ik heb uitgebreid kunnen praten met mijn voorgangers-vrijwilligers. En toch blijf ik er wat nerveus rondlopen. Ik geniet in elk geval nog volop van elke warme douche, en ontbijt met bruin brood...